ΤΡΕΛΟΥΤΣΙΚΗ ΑΠΟΚΡΙΑ

ΤΡΕΛΟΥΤΣΙΚΗ ΑΠΟΚΡΙΑ...

Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή και λέω μια λέξη για την Αποκριά που καρτερεί.

(αυτή η λέξη γράφεται στην κατασκευή του κάθε παιδιού και όλες μαζί στολίζουν τη πόρτα της τάξης μας)

Λίγο, λίγο. Κομμάτι, κομμάτι, κάποτε υπήρχε κι αυτή στης ζωής το μονοπάτι.Μια μάσκα πιο παλιά, είχε λόγο να μπει στο πρόσωπο μπροστά. Θάνατος, πόλεμος ή κωμωδία, με δάκρυα πολλά σε μία τραγωδία. Συναισθήματα ξεχείλιζαν από την καρδιά κι ας μην ήτανε Αποκριά.

Ανοίξαμε το σεντούκι της ιστορίας και ανακαλύψαμε τα μυστικά της αποκριάτικης μάσκας που αν μη τι άλλο θεωρείται απαραίτητο αξεσουάρ κάθε αποκριάτικης μεταμφίεσης. Εξερεύνηση λοιπόν στα βάθη του χρόνου κι η μάσκα πρωταγωνιστής...

Από την προσωπίδα των αρχαίων που τη χρησιμοποιούσαν για λατρευτικό σκοπό και προκειμένου να καλοπιάσουν τους Θεούς...

στις μάσκες του θεάτρου...

στις νεκρικές μάσκες...

στα προσωπεία των άλλων λαών από την Αίγυπτο μέχρι την Καρχηδόνα και από το Περού και τους Αβορίγινες μέχρι και την Κίνα...

       

          

     

Επιλογή ελεύθερη των παιδιών το ψηφιδωτό και που θα μπορούσαν να τη φορέσουν αν ζούσαν στα παλιά χρόνια

Κύλησαν τα χρόνια και οι αιώνες...

...και η ιστορία αλλάζει στη Βενετία του Μεσαίωνα. Βενετοί κατασκευαστές συνδέουν τη μάσκα με το διάσημο Καρναβάλι, προσδίδοντάς του ταυτότητα και αλλάζοντας την έννοια του προσωπείου για πάντα...

                   

Ακούσατε! Ακούσατε! Αποκριάτικος χορός το βράδυ στις οκτώ! Αν θέλεις στο κέφι να βρεθείς πάρε χαρτί και μη βιαστείς. Στη μάσκα σου βάλε όποιο σχέδιο φανταστείς, αν θέλεις το βράδυ να φας και να πιεις! (ζωγραφική των παιδιών χωρίς τυπωμένο σχέδιο στο χαρτί)

Μια μάσκα αφηγείται! Μια μάσκα που γελάει, μια μάσκα που κλαίει μια ιστορία μας λέει:

Σειρά μας να φορέσουμε το προσωπείο και να "υποδυθούμε"  έναν ρόλο. Χαρά ή λύπη διαλέγω και μιλώ για κάτι χαρούμενο ή κάτι λυπηρό...

Τα παιδιά φορούν τη μάσκα και αφηγούνται μια αστεία ή μια χαρούμενη προσωπική τους εμπειρία ή φανταστική ιστορία με σκοπό να σκορπίσουν γέλιο στη νομάδα

και αντίστοιχα μια λυπητερή φανταστική ιστορία ή κάτι που τους έχει στενοχωρήσει...

Μια μάσκα που κρατά ένα παιδί γίνεται αυτοσχέδια ιστορία σε μια ανύποπτη στιγμή

(Μάσκες φτιαγμένες με αφρώδη υλικό. Τα παιδιά-πρωταγωνιστές, επιλέγοντας μία, μέσα από ερωτήσεις και φαντασία δημιούργησαν τις δικές τους ιστορίες και με τη δικιά μας συμμετοχή)

- Ο Ουράνης ο γάιδαρος ζούσε σε μια σπηλιά και ένιωθε πολύ μόνος. Έτρωγε χόρτα από το βουνό, αλλά ήθελε ένα αφεντικό. Κάποτε συνάντησε έναν άνθρωπο που του ζήτησε να πάει μαζί του. Ο άνθρωπος του υποσχέθηκε ότι θα τον φροντίζει και θα τον ταΐζει αλλά και κείνος έπρεπε να τον βοηθάει. Ο Ουράνης δέχτηκε, γκάριξε ευχαριστημένος και πήρε τον άνθρωπο στη πλάτη του και έφυγε. 

-Η γάτα η Πονήρω, έκλεβε τα ψάρια από τη κυρά της και πήγαινε και τα έτρωγε μακριά. Μια φορά όμως η κυρά τη πήρε χαμπάρι και τη κυνήγησε με το παπούτσι της.

- Η λαγουδίνα Μαίρη και ο λαγός Αντρέας ζούσαν στο δάσος και έτρωγαν χόρτα και φρούτα. Αυτά όμως δεν τους έφταναν και μπήκαν στο περιβόλι του κυρ- Μήτσου. Ο τελευταίος αποφάσισε να πάρει το όπλο και να ψάξει να τα βρει. Μπαμ το ένα, μπαμ το δεύτερο, πάνε τα λαγούδια. Τα έβαλε στη κατσαρόλα-τραπέζι, έριξε αλάτι και πιπέρι, έβαλε και πολλά κρεμμύδια-τουβλάκια και τα μαγείρεψε. Δάγκωσε το ένα, πεντανόστιμο. Δάγκωσε το δεύτερο, μέλι. 

Και οι ιστορίες συνεχίστηκαν.

Ένας μίμος μα ποιος μίμος...

Με το σώμα, με τα χέρια και με ευκινησία, σου "μιλάω" με τη σιωπή και με τη φαντασία. Με καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω ή από τη αρχή να κινηθώ;

- Η τέχνη της μιμητικής μας μαθαίνει το θέατρο της σιωπής. Γνωρίζουμε τον μίμο, τη μίμηση, την παντομίμα.

- Κάθε παιδί φορά τη μάσκα του και κάνει κάτι και εμείς επαναλαμβάνουμε.

-Μαντεύουμε τι κάνει.

- Τα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες. Η νηπιαγωγός- μίμος κάνει αναπαραστάσεις και κάθε ομάδα μαντεύει και αναφέρει τις κινήσεις χρονικά. Η αρχή και το τέλος της μίμησης είναι τα παλαμάκια του μίμου( ακούω,σηκώνω το μωρό, το νανουρίζω και το βάζω στη κούνια ή τρέχω, σκοντάφτω, πέφτω, σκουπίζω τα γόνατα μου και κλαίω). Κερδίζει η ομάδα που έχει πει τη σωστή χρονική εξέλιξη της παντομίμας.

- Κάθε παιδί επιλέγει ένα χέρι και λέει κάτι που να ταιριάζει στην εικόνα που βλέπει.(ατομική εργασία)

Από παιδί αναρωτιόμουν για το δάκρυ που κυλά κάτω από το μάτι. Άραγε τι τον λυπεί; Τι σκέφτεται και τον μελαγχολεί;

- Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν αυτά που κάνει.

- Δεν ξέρει να ζωγραφίσει κάτι άλλο.

- Δεν έρχονται να δούνε την παράσταση.

- Δεν του δίνουν λεφτά.

- Του λείπει κάποιος.

-Δεν τον αγαπούν.

Τώρα έπαψα να αναρωτιέμαι. Ευχαριστώ παιδιά.

Τα κουρέλια έγιναν πολύχρωμη στολή και σταμάτησε να κλαίει το παιδί.

Πετάει ένα πουλί ψηλά στον ουρανό σαν τον χαρταετό.

Ήταν ένα μικρό, μικρούτσικο χαρτί που δεν είχε αποφασίσει τι θα γίνει στη ζωή.

(Ήταν ένα μικρό χαρτάκι- Α.Παρούση, Αλέξης Κυριτσόπουλος)

Στο κάλεσμα του τρέχουν μεγάλοι και μικροί

γιατί το Καρναβάλι είναι για όλους γιορτή.

Είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ εκεί;

Σας αφήνω και άργησα πολύ.