ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ-ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ-ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ

Αστέρι του χιονιού στην άκρη του γκρεμού

πάνω στα χιονισμένα βουνά

ανθίζει μες στην παγωνιά!

Απ' το δάκρυ μιας βασίλισσας πλασμένο

και με αίμα τολμηρών ποτισμένο

στέκει αγέρωχο στο χιόνι

τη χαμένη αγάπη να στοιχειώνει...

Το όνομα προέρχεται απο το γερμανικό Edel (που σημαίνει ευγενής) και Weiss "λευκό".Το χρώμα του λευκού θεωρείται σύμβολο της αγνότητας και Edelweiss σημαίνει "ευγενή λευκότητας" ή "noble καθαρότητας". Στα ρουμάνικα florea reginei σημαίνει "το λουλούδι Βασίλισσα" Η επιστημονική του ονομασία προέρχεται από ελληνικές λέξεις Leontopodium alpinum(λεοντοπόδιον το αλπικόν).  Μοιάζει με ασημένιο αστεράκι χωρίς καθόλου άρωμα.

Το Εντελβάις που λέγεται και αστέρι των Άλπεων, είναι ένα λουλούδι που το βρίσκει κανείς στις Ελβετικές κυρίως Άλπεις, στις απότομες πλαγιές ανάμεσα στους βράχους και τα χιόνια. Εκτός από τις Άλπεις ,Εντελβάις υπάρχουν και στην Ασία όπου προϋπήρχαν κι από κει μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη. Σήμερα δυο είδη υπάρχουν στην Ευρώπη και τείνει να εξαφανιστεί  εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών. Γι αυτό καλλιεργείται στη Νέα Ζηλανδία ,για τη διάσωση του είδους.
Ανεπίσημα πάντως θεωρείται στην Ελβετία το εθνικό τους λουλούδι και έχουν πλεχτεί ένα σωρό μύθοι γύρω από το όνομά του. Συνήθως λένε πως η απόκτησή του είναι δείγμα αγάπης αυτού που το προσφέρει, καθώς αν κάποιος κατάφερνε  να φέρει στην αγαπημένη του ένα τέτοιο λουλούδι με κίνδυνο της ζωής του,αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του! Σύμφωνα με λαϊκές παραδόσεις της περιοχής λέγεται ότι «μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν το εντελβάις». Αυτό υπονοεί ότι μόνο οι έμπειροι ορειβάτες (οι εκλεκτοί) έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις απόκρημνες περιοχές που φυτρώνει αυτό το λουλούδι.

Ο πιο διαδεδομένος ελβετικός μύθος είναι ο εξής:

Στις πάντα χιονισμένες πλαγιές των Άλπεων ,κάποτε υπήρχε ένα τεράστιο  λευκό παλάτι.Μέσα σ’αυτό κατοικούσε η Βασίλισσα του Χιονιού…,Μια πανέμορφη σχεδόν διάφανη ύπαρξη,ντυμένη πάντα στα λευκά, με ξανθά μαλλιά. Την υπηρετούσαν κάποια ξωτικά με σκληρή καρδιά και άγρια. Την  απερίγραπτη εξωτερική  ομορφιά της,συνόδευε η ασπλαχνία της … Η καρδιά της ήταν παγωμένη,ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δείξει οίκτο σε όμορφα παλικάρια που σκαρφάλωναν τα βράχια για να τη δουν. Χωρίς αποτέλεσμα όμως μιας και μόλις πλησίαζαν το απροσπέλαστο κάστρο της τα ξωτικά τους προλάβαιναν πάντα, ορμούσαν με οργή πάνω τους και τους γκρεμοτσάκιζαν χωρίς οίκτο στα βαθιά παγωμένα βάραθρα, προστατεύοντας έτσι την όμορφη βασίλισσα. Εκείνη στη θέα των παλικαριών που έπεφταν έμενε εντελώς ασυγκίνητη. Ποτέ δεν είχε πονέσει η ψυχρή της καρδιά για την σκληρή μοίρα εκείνων που πέθαιναν για χάρη της, 

Ώσπου μια μέρα ,ένα πανέμορφο παλικάρι αποφάσισε να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του...να συναντήσει την πανέμορφη βασίλισσα του χιονιού, που έλεγαν πως σαν τη δική της ομορφιά δεν είχε αντικρίσει ποτέ ανθρώπου μάτι σε άλλη γυναίκα. Γεμάτος τόλμη και πείσμα δεν άκουσε τους φίλους του που τον παρακαλούσαν να μην το τολμήσει. Είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του κι έτσι ξεκίνησε ένα πρωί. Και κατάφερε κι ανέβηκε από τους απότομους γκρεμούς, στην ψηλότερη κορυφή. Στάθηκε και αντίκρισε το λευκό παλάτι. Για καλή του τύχη εκείνη την ώρα έβγαινε και η βασίλισσα. Επιτέλους την είδε! Τα κατάφερε!Η ομορφιά της ήταν τόση που του έκοψε την ανάσα,πάγωσαν τα πόδια του. Κι εκείνη όμως τον αντιλήφθηκε,τον πλησίασε  και τον κοίταξε στα μάτια. Ο νέος έμεινε να την κοιτάζει γεμάτος θαυμασμό σαν μαγεμένος. Αποφάσισε να προχωρήσει μερικά βήματα και να της μιλήσει, αλλά ο δύστυχος δεν πρόλαβε...

Τα καταραμένα ξωτικά τον πήραν είδηση, όρμησαν ξαφνικά κατά πάνω του και πριν εκείνος προλάβει να αμυνθεί τον έσπρωξαν απότομα και στο τέλος τον έριξαν στο γκρεμό. Το όμορφο παλικάρι, το μοναδικό που είδε την βασίλισσα -όπως και κείνη δεν είχε δει ποτέ άνθρωπο από τόσο κοντά-δεν έπεσε στο κενό αλλά η πτώση του σταμάτησε μερικά βράχια πιο κάτω από την κορυφή.Η βασίλισσα του χιονιού πλησίασε και είδε τον νέο να ξεψυχάει. Για πρώτη φορά στη ζωή της μίσησε τα ξωτικά, για πρώτη φορά η καρδιά της δοκίμαζε τη θλίψη και τον οίκτο και δάκρυσε βλέποντας τον νέο να πεθαίνει. Πόση λύπη ένιωθε…φυλακισμένη από τα ξωτικά και την παράξενη μοίρα της. Τα δάκρυα της έπεσαν στα χιόνια και τους βράχους…Αυτά τα δάκρυα έγιναν μικρά λουλουδάκια, σαν αστεράκια,με ασημένια , απαλά πέταλα σαν βελούδο, τα πρώτα Εντελβάις..(μου θυμίζει πολύ το μύθο της Αφροδίτης και του Άδωνι). Από τότε η Βασίλισσα του Χιονιού, το λευκό παλάτι και τα ξωτικά.. έγιναν άφαντα, εξαφανίστηκαν. Το μόνο που έμεινε είναι ο θρύλος του Εντελβάις του μικρού αυτού λουλουδιού που οι κάτοικοι των Άλπεων δυσκολεύονται πολύ να το βρουν...Λένε μάλιστα πως φέρνει τύχη σε όποιον το κρατά πάνω του

Υπάρχει κι άλλος ένας μύθος γύρω από το Εντελβάις. Λένε, ότι το άστρο που οδηγούσε τους τρεις Μάγους,διαλύθηκε κι έπεσε στη γη ως πεφταστέρια. Από αυτά γεννήθηκαν τα πρώτα Εντελβάις. Ένας άλλος μύθος ισχυρίζεται ότι τα φύτρωσαν από τα δάκρυα της Βασίλισσας του Χιονιού, την πρώτη φορά που ένιωσε οίκτο. Το είναι κοινό στοιχείο ιστοριών αγάπης και τραγωδίας, ως σύμβολο αληθινής αγάπης και αξιών. 

Μια μελωδία που σκορπά την ευτυχία

συνοδεύει μες στο χιόνι

το λουλούδι που ποτέ δεν παγώνει!

Μικρά χεράκια μαγικά 'πιάσαν ψαλίδια και χαρτιά...

...κι ευθύς σαν από πίνακα θαρρείς βγαλμένο

με τη φαντασία των παιδιών καμωμένο

...και ζήσαμε εμείς καλά με το Χειμώνα να μας δίνει ερεθίσματα πολλά!